موسیقی ما – فرزان صوفی: حالا دیگر نزدیک به ده سال از انتشار «شال» می‌گذرد؛ قطعه‌ای که خیلی زود نام کاوه آفاق را سر زبان‌ها انداخت و تبدیل به بِرندِ او شد. او همین چند وقت پیش این برند را در قالب آلبومی با همین نام یعنی «شال» منتشر کرده و اعتقاد دارد مجموعه‌ای از بهترین آثارش را در این آلبوم ارائه کرده است؛ ترکیبی از آثار قدیمی و جدید این هنرمند که باعث خلق مجموعه‌ای معقول و البته پرانرژی نسبت به دیگر مجموعه‌هایش شده است.

در این سال‌ها، موسیقی راک یا بهتر است بگوییم پاپ-راک فعالان مختلفی به خود دیده اما آنچه که در بازار شاهدش بوده‌ایم، تنها حضور سه هنرمند یعنی «کاوه یغمایی»، «رضا یزدانی» و «کاوه آفاق» بوده است. هر چند که اوایل دهه نود، فرشید اعرابی هم توانست به برج میلاد راه پیدا کند اما ممنوع‌الفعالیتی پنج ساله‌اش، مسیر دیگری را در ادامه پیش رویش گذاشت. آفاق از همان ابتدای فعالیتش یکی از بحث‌برانگیزترین خواننده‌های راک ایرانی بوده که هم منتقدان سرسختی دارد و هم طرفداران پر و پا قرص؛ اما آنچه که حتی منتقدانش هم به راحتی نمی‌توانند منکر آن شوند، پرفورمر بودن او روی استیج (که برای آن جایزه هم گرفته است) و البته ارتباط نزدیکی است که ترجیح داده به هر شیوه (حتی آموزش ساز در اینستاگرامش به جای گذاشتن عکس از باشگاه و غداهای رنگ و وارنگ) با مخاطبانش حفظ کند و به این ترتیب تصویر دیگری از کنسرت را به مردم ایران نشان دهد.

با کاوه آفاق به بهانه انتشار آلبوم و کنسرتی که بعد از آن در برج میلاد برگزار کرد و اتفاقاً حواشی کمی هم نداشت، گفت‌وگو کردیم که آفاق هم مثل همیشه بدون هیچ گونه سانسوری تمام حرف‌هایش را به زبان آورد؛ از موسیقی راک در ایران و اتفاقی که در کنسرت برج میلاد برایش افتاد، تا پلی‌بک و استفاده از اتوتیون روی استیج و البته داستان دنباله‌دار جان لنون و چهره‌ای به نام ترامپ!